Лингвистические особенности научной терминологии тюркских языков в сравнительном аспекте

Türk halkları, ortak terminoloji kaynağı olarak esasen Arapça ve Farsça söz varlığını kullanmışlardır. Bu iki dilden kadim zamanlarda dile giren ve Türk dilinin söz varlığına dâhil olan kelimeler terim yapımında kullanılmaya devam etmektedir. Bundan dolayı yalın sözcük yapısındaki terimler Arapça ve Farsça kökenli olduğu durumlarda bu terimler semantik yolla yapıldığını kabul edeceğiz (Örn.: zaman, harf, alfabe).

Türk dillerinde terimlerin büyük kısmı Batı dillerinden giren kelimelere dayanmaktadır. Bu çalışmada genel olarak Grek-Latin kökleri bazında oluşan ve yalın sözcük yapısında olan terimler leksikal (ödünçleme) yolla yapılan terimler olarak ele alınmıştır.

Böylece bu çalışma çerçevesinde terimlerin dil yapıları dört terim yapma yoluna göre incelenmiştir:

1. Morfolojik yol (türetme yolu): Taban+ek yapısında olan, tabanın türetme eklerin eklenmesiyle oluşturulmuş terimler;

2. Sentaktik yol (söz birleşmesi yolu): Yapısında birden fazla sözcük barındıran, birleşik sözcük veya söz öbeği yapısında olan terimler;

3. Semantik yol (anlam değişmesi): Dilin genel söz varlığında bulunan sözcüklerin terim işlevinde kullanılması;

4. Leksikal yol (ödünçleme yolu): Grek-Latin kökler bazında oluşan terimler.